między dialogami

Zachęcam na coś innego. Zainspirowana Szekspirem:

„Świat jest teatrem, aktorami ludzie,

którzy kolejno wchodzą i znikają”

akcja pierwsza, pierwsza scena

świeże kroki zagubienia

równo, według scenariusza

wnet kurtyna w górę rusza

chcąc odnaleźć swoją rolę

krążę między dialogami

w dłoni trzymam wolną wolę

pokierować ma czynami

marne moje rekwizyty

ciało, umysł weń ukryty

wszystkie sercem poruszone

co pilnuje duszy stronę

biorę oddech więc głęboki

chcąc pokonać gorzką tremę

trochę pewniej stawiam kroki

młodość zaś pobudza wenę

czuję, że ta wielka sztuka

każe mi autora szukać

to nie ja wybieram przebieg

miejsce akcji, nawet siebie

nie dam rady monologu

bez suflera co na progu

tak bezbłędnie recytować

scenariusza się pilnować

ktoś na szczęście spisał słowa

i na scenę pchnął bez próby

każdą chwilę wykreował

by oddalić mnie od zguby

jako aktor tak spełniona

dzień za dniem, za stroną strona

błądzę między dialogami

by zejść kiedyś oklaskami

owacjami nagrodzona

kiedy sztuki kres nadejdzie

a kurtyna opuszczona

dla aktorów nowych wzejdzie.

~Liv

Ps. Czasem coś sobie piszę, jak czuję bardziej

Ps.2 Mam nadzieję, że spodoba Wam się inna wersja moich myśli