nagroda za porażkę

Ponieść klęskę. Upaść. Przegrać. Zawieść się. 

Nie ma osoby, która lubiłaby smak porażki. Sytuacja, która okazuje się pójść nie po naszej myśli, doprowadza nas czasem do zwątpienia. Zaczynamy wątpić w siebie, tracimy na swojej samoocenie. Gubimy się w żalu. Zapominamy o swojej wartości.

Ja też nie lubię przegrywać. Chwila, w której okazuje się, że cały czas, który poświęciłam danej sprawie przepada, czuję się sobą zawiedziona. Gdy zawalam sprawdzian w szkole. Kiedy zawodzę kogoś, kto dopiero co się przede mną otworzył. Kiedy pracuję nad zadaniem z angielskiego kilkadziesiąt minut, a okazuje się, że pomyliłam polecenia. Gdy dana czynność mnie przerasta.  Kiedy czuję się totalnie niepotrzebna na tym wielkim świecie. 

To normalne czuć żal, po odniesieniu klęski. Gdy poświęcamy danej sprawie wiele czasu, energii, nadziei, sił... a wszystko przepada. Dziwne byłoby, gdyby te upadki nas cieszyły!

Ale ostatnio zauważam, że te porażki, są ważne.

Każdy nasz błąd niesie za sobą konsekwencje. Musimy je przyjmować, ale nie powinniśmy uważać ich za karę. Nikt nie będzie nas zmuszał do odpokutowania błędów, obiegając świat na kolanach. Nikt nie ma prawa wmawiać nam, że skoro raz się pomyliliśmy, nie daliśmy rady, to nasza wartość spada do poziomu najniższego (coś typu piwnica pod bunkrem).

Jesteśmy ludźmi. Mamy więc prawo do pomyłek, upadków, porażek. Często są one dla nas niesamowicie bolesne i niezrozumiałe. Nie możemy zrozumieć, dlaczego po tym wszystkim, co włożyliśmy w wizję sukcesu, on nie następuje. Czemu świat jest dla nas taki niesprawiedliwy? Czemu na podium stoi ktoś, kto ani trochę na to nie zasłużył? Z jakiego powodu przegrywam ja, który nigdy nikomu nic złego nie zrobiłem?  Te pytania nie znajdują dobrej odpowiedzi. Bo jeśli całym sercem poświęcamy się jakiejś sprawie, a ona nie wypala, możemy czuć się nieprzyzwoicie zdenerwowani.

Ale! Ale każde wydarzenie w naszym życiu ma znaczenie. Czasem ta nasza największa porażka, coś co nie daje nam spać po nocach, czego bardzo żałujemy - może stać się przełomowym momentem naszego życia. Może odmienić nasze spojrzenie na siebie, ukazać lepszą drogę. Może spadając z podium, ktoś uchwyci nas i pociągnie za sobą do góry? Może zawalając ważny egzamin, zauważymy, że to jednak nie nasza droga. Albo nie dostając się na studia, zyskamy cały rok na lepsze przygotowanie i czas, który poświęcimy bliskim. Może nie dostając się do kolejnego etapu zawodów, czy konkursów, zyskamy motywację, by kolejne wygrać bezproblemowo.  

Nasze porażki czasem wydają się psuć wszystko. Myślimy, że życie już mamy przegrane. Że teraz juz nic, tylko czekać na zlot ludzi bez perspektyw.

Ale wcale tak nie jest!

Po jakimś czasie możemy się przekonać, że gdyby ten projekt w pracy poszedł mi dobrze, to teraz nie zbierałabym laurów za wyćwiczoną do perfekcji prezentację. Może okazać się, że dzieciak, który pokonał nas w wyścigach na w-fie, pierwszy raz w życiu poczuł się doceniony. Albo wymarzony wyjazd czy wyprowadzka do wielkiego miasta sprawiłyby, że nie poznalibyśmy osób, bez których teraz nie wyobrażamy sobie szczęśliwego życia. Może ocena zmieniłaby się z piątki na dopuszczający, gdyby rozlana na notatki kawa, nie zmusiła mnie do przepisania wszystkiego na nowo i zapamiętania wszystkich szczegółów. 

Nasze porażki mogą wskazać nam nowe drogi. Mogą poprowadzić nas do rozwoju. Mogą wpłynąć na nasze życie nieodwracalnie i to w dobrym sensie! 

Czasem przegrywając, wygrywamy więcej, niż nam się początkowo wydaje. Coś tracimy, by zyskać inną wartość. Upadamy, by poturlać się w stronę windy, która zawiezie nas na wyższy poziom.  Gubimy dumę, zyskując skromność i szacunek od innych.  Odnosimy klęskę, której konsekwencje zmieniają się w coś bardzo cennego.

Akceptujmy porażki. One chcą nam coś przekazać. Prędzej czy później docenimy ich rolę. Możemy się trochę na nie powkurzać, ale zostawmy im pole do działania. Zostawmy sobie trochę wiary, że wszystko ma większy sens. 

Nie poddawajmy się, okej?

~Liv

Ps. Oby Ameryka nie poczuła większych wstrząsów, po skokach na swojej trumpolinie.